عطر مادرانگی

​

رهبر عزیزتر از جانم هرچقدر دوستت داشتم را کنار بگذار. کار از دوست داشتن گذشته دیگر جان ناقابلم را فدای شما می‌کنم. حتی آن زمان که حجاب درستی نداشتم هم، برایم اسطوره بودید. چهره نورانیتان آرامش عجیبی را به قلبم هدیه می‌کرد. بدگویی از شما تیغی بود که قلبم را خراش می‌داد. آن مردک قمارباز در خیال باطل خود فکر کشتن شما را دارد. چقدر خیال باطل بر سر دارد. کاش بداند یک جهان قلبش با شماست. ما تا آخرین قطره خونی که در بدن داریم برای حمایت شما ذره‌ای پس نمی‌کشیم. جان خودم و فرزندانم فدای یک بار خندیدن شما. ان شاءالله به یاری خدا پرچم اسلام با دستان مبارک شما تقدیم امام غایبمان می‌شود. دعای ما همواره بدرقه راه شما است. 

✍🏻سمیه اسماعیل زاده

 رهبر عزیزتر از جانم را در صفحه تلویزیون دیدم. دلم مثل همیشه منتظر یک نوید روشن بود تا دل آشوبه این چند ساعت را تسکین دهد که رهبر عزیز‌تر از جانم با اقتدار گفتند اسرائیل از کرده خود پشیمان خواهد شد. لحظه ای بعد یکی یکی حملات موشک کشورم به سمت اسرائیل شروع شد. این کلام حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:

رُدُّوا الْحَجَرَ مِنْ حَيْثُ جَاءَ، فَإِنَّ الشَّرَّ لَا يَدْفَعُهُ إِلَّا الشَّر.

“سنگ را از همان جايى كه دشمن پرت كرده، باز گردانيد، كه شر را جز شر پاسخی نیست."در ذهنم مرور می‌شد.

با وجود رهبری فرزانه دل‌ها به یاری خداوند آرام گرفت. داغ از دست دادن سرداران عزیزمان اگرچه خون‌ها را در شیشه کرده و نفس‌ها را بند آورده بود، اما با انجام وعده صادق۳ التیام یافت. سرداران رشید اسلام می‌دانم رفتنتان فقط از جسم بی‌جانتان است. خداوند خودش فرموده شهدا زنده‌اند. می‌دانم شما در این عملیات حضور داشتید و دعاهای شما برای این ملت عزیز بی‌اثر نبوده است. یکبار دیگر به رژیم کودک کش اسرائیل و ارباب مزدورشان آمریکا ثابت شد ایران غزه نیست. کسی به کشورمان دست درازی کند دستش از ریشه قطع خواهیم کرد. ما ملتی هستیم که هر لحظه آرزوی شهادت را بر لب زمزمه می‌کنیم. با غسل شهادت سر بر بالین می‌گذاریم. یادتان باشد ما را از مرگ نترسانید. مردن در راه آرمان‌هایمان نه تنها برایمان تلخ نیست بلکه شیرین‌تر از عسل است.

#نقد

#اسماعیل زاده

​دیشب همه خواب بودیم. آن مادری که با آغوش گرم، فرزندش را تا اتاقش راهی کرد چه می‌دانست چه درانتظارش است. نکند در آن خانه‌ها دختر و پسر جوانی چشم برهم گذاشتند که صبح قرار عاشقیشان پیوند بخورد. اصلا شاید پدری قول داده باشد حتما روز عید دختر ۵ ساله‌اش را به موکب ببرد تا نقاشی‌ های رنگارنگ بکشد. بمیرم برای مادری که در سجاده بهشتی‌اش دستانش را به آسمان بلند کرد و دعای سلامتی برای عزیزانش خواند. قلب تکه تکه شده مارا هیچ تسکینی جز آتش انتقام نیست. دشمن جایی برای بخشش نگذاشته. نکند مراعات حال دشمن را کنید. ما داغدیده‌ایم اما نه داغ شهادت که شهادت هنر مردان خداست. مبارکشان باد. ما داغ تجاوز به خاکمان را دیده‌ایم. از این جسارت نمیگذریم. اگر انتقام از این جسارت نگیرید، روز محشر  شکایتتان را پیش مولایمان علی می‌بریم. ما نه از شهادت می‌ترسیم و نه از جنگ. ما هر صبح و شام دعایمان اللهم الرقنا شهادت است. 

سمیه اسماعیل زاده

همیشه از کودکی در داستان‌های مادر بزرگ‌ها شنیدیم که آخرین روز پاییز شب یلداست. و شب یلدایی که طولانی تر از هر شب دیگر است. همیشه شب یلدا را با مهمانی و بگو بخند و داستان گذراندیم و هیچوقت هم متوجه ان لحظه اضافه‌اش نشدیم. اما همگی شبی را درک کردیم از شبهای اردیبهشت دلواپسی همچون مادری که فرزندش را گم کرده و فقط دنبال کور سو امیدی می‌گرد و صدای که فرزندش پیدا شده. دردی را چشیدیم همچون مریضی که هر لحظه انتظار این را می‌کشد مسکنش عمل کند و رها شود. آن شب بود با تمام جان و دل درک کردیم درد را اینکه هر طور بنویسیمش درد است. آن شب شب یلدای واقعی بود شبی که از هرشب دیگر طولانی تر اصلا انگار هر ثانیه‌اش به اندازه یک عمر می‌گذشت. چشم‌ها خواب نمی‌رفت، دل‌ها بیقرار بود. چقدر دعا کردیم خبری از یوسف گم‌گشته بیایید. چقدر انتظار کشیدیم یکبار دیگر آتش برای ابراهیم گلستان شود اما نشد. البته آتش برای خود ابراهیم گلستان شد قطعا جای خادم الرضا آغوش حضرت است. اما کاش یکبار دیگر به ما بخشیده می‌شد. از فردای آن روز همه حتی مخالفانش پشیمان از این همه نامهربانی شدندو گفتند دلمان برای رئیسی سوخت. اما بعداز گذشت یکسال فهمیدیم باید دلمان به حال خودمان می‌سوخت که نفهمیدیم چه داشتیم و قدر نشناختیم و الان نداریم. حاج آقا هر کجا هستی از شما التماس دعا داریم کوتاهی مارا به نادمیمان ببخش.

صدای تیک‌تاک آخر ماه مهمانی خدا به گوش می‌رسد. گوشه‌ای نشسته‌ام با خود فکر می‌کنم در این چند روز ویژه چقدر به هول‌وولا افتاده‌ام؟ چقدر حریصانه دلم خواسته و برای خودم توشه جمع کرده‌ام‌. نمره‌ای که به خودم می‌دهم اصلا مورد رضایت نیست. وقتی تلاش‌هایم را که برای زندگی دنیا و جمع کردن توشه دنیا با این روزها مقایسه می‌کنم، خیلی نتیجه خجالت‌آوری به‌دست می‌آید. فقط تنها امیدم این‌است که خدایی دارم رحمان که  رحم کننده‌است نسبت به محبانش. ستارالعیوب است. نقص‌هایم را به رخم نمی‌کشد و تلاش اندکم را با تمسخر کنار نمی‌اندازد. خدایی دارم غفار که می‌بخشد کوتاهیم را. اما از این می‌ترسم که خدای من خدایی عادل است. از حق خودش می‌گذرد اما از حق بندگانش هرگز.روزهایم را بالا و پایین می‌کنم که در لیست رو سیاهی‌هایم حق بنده‌ای ردیف نشده باشد. خدایا در این آخرین روزهای مهمانی‌ات به حق میزبانی‌ات ببخش بنده خطاکارت را که مهمان خوبی نبودم.

سمیه اسماعیل زاده