عطر مادرانگی

​دیشب همه خواب بودیم. آن مادری که با آغوش گرم، فرزندش را تا اتاقش راهی کرد چه می‌دانست چه درانتظارش است. نکند در آن خانه‌ها دختر و پسر جوانی چشم برهم گذاشتند که صبح قرار عاشقیشان پیوند بخورد. اصلا شاید پدری قول داده باشد حتما روز عید دختر ۵ ساله‌اش را به موکب ببرد تا نقاشی‌ های رنگارنگ بکشد. بمیرم برای مادری که در سجاده بهشتی‌اش دستانش را به آسمان بلند کرد و دعای سلامتی برای عزیزانش خواند. قلب تکه تکه شده مارا هیچ تسکینی جز آتش انتقام نیست. دشمن جایی برای بخشش نگذاشته. نکند مراعات حال دشمن را کنید. ما داغدیده‌ایم اما نه داغ شهادت که شهادت هنر مردان خداست. مبارکشان باد. ما داغ تجاوز به خاکمان را دیده‌ایم. از این جسارت نمیگذریم. اگر انتقام از این جسارت نگیرید، روز محشر  شکایتتان را پیش مولایمان علی می‌بریم. ما نه از شهادت می‌ترسیم و نه از جنگ. ما هر صبح و شام دعایمان اللهم الرقنا شهادت است. 

سمیه اسماعیل زاده

همیشه از کودکی در داستان‌های مادر بزرگ‌ها شنیدیم که آخرین روز پاییز شب یلداست. و شب یلدایی که طولانی تر از هر شب دیگر است. همیشه شب یلدا را با مهمانی و بگو بخند و داستان گذراندیم و هیچوقت هم متوجه ان لحظه اضافه‌اش نشدیم. اما همگی شبی را درک کردیم از شبهای اردیبهشت دلواپسی همچون مادری که فرزندش را گم کرده و فقط دنبال کور سو امیدی می‌گرد و صدای که فرزندش پیدا شده. دردی را چشیدیم همچون مریضی که هر لحظه انتظار این را می‌کشد مسکنش عمل کند و رها شود. آن شب بود با تمام جان و دل درک کردیم درد را اینکه هر طور بنویسیمش درد است. آن شب شب یلدای واقعی بود شبی که از هرشب دیگر طولانی تر اصلا انگار هر ثانیه‌اش به اندازه یک عمر می‌گذشت. چشم‌ها خواب نمی‌رفت، دل‌ها بیقرار بود. چقدر دعا کردیم خبری از یوسف گم‌گشته بیایید. چقدر انتظار کشیدیم یکبار دیگر آتش برای ابراهیم گلستان شود اما نشد. البته آتش برای خود ابراهیم گلستان شد قطعا جای خادم الرضا آغوش حضرت است. اما کاش یکبار دیگر به ما بخشیده می‌شد. از فردای آن روز همه حتی مخالفانش پشیمان از این همه نامهربانی شدندو گفتند دلمان برای رئیسی سوخت. اما بعداز گذشت یکسال فهمیدیم باید دلمان به حال خودمان می‌سوخت که نفهمیدیم چه داشتیم و قدر نشناختیم و الان نداریم. حاج آقا هر کجا هستی از شما التماس دعا داریم کوتاهی مارا به نادمیمان ببخش.

صدای تیک‌تاک آخر ماه مهمانی خدا به گوش می‌رسد. گوشه‌ای نشسته‌ام با خود فکر می‌کنم در این چند روز ویژه چقدر به هول‌وولا افتاده‌ام؟ چقدر حریصانه دلم خواسته و برای خودم توشه جمع کرده‌ام‌. نمره‌ای که به خودم می‌دهم اصلا مورد رضایت نیست. وقتی تلاش‌هایم را که برای زندگی دنیا و جمع کردن توشه دنیا با این روزها مقایسه می‌کنم، خیلی نتیجه خجالت‌آوری به‌دست می‌آید. فقط تنها امیدم این‌است که خدایی دارم رحمان که  رحم کننده‌است نسبت به محبانش. ستارالعیوب است. نقص‌هایم را به رخم نمی‌کشد و تلاش اندکم را با تمسخر کنار نمی‌اندازد. خدایی دارم غفار که می‌بخشد کوتاهیم را. اما از این می‌ترسم که خدای من خدایی عادل است. از حق خودش می‌گذرد اما از حق بندگانش هرگز.روزهایم را بالا و پایین می‌کنم که در لیست رو سیاهی‌هایم حق بنده‌ای ردیف نشده باشد. خدایا در این آخرین روزهای مهمانی‌ات به حق میزبانی‌ات ببخش بنده خطاکارت را که مهمان خوبی نبودم.

سمیه اسماعیل زاده

​

گرم سوال و جواب دخترها شده بودم. نگاه به ساعت انداختم. ای وای ساعت نزدیک شش و خبر از نزدیک شدن به اذان را می‌داد. پایم را روی پدال گاز فشار دادم. ماشین را داخل پارکینگ نیاوردم و دم در گذاشتم. در را که باز کردم الحمدالله پسرکم خواب بود. آقای خانه قوری به دست نگاهی به من کرد و گفت: “چرا زودتر نیومدی نون نگرفتم.”

 معذرت خواهی کردم و گفتم:” نون تو یخچال هست". 

چای را آماده کرده بود. یک سبد برداشتم و سراغ باغچه خانه رفتم خداروشکر کوچک اما پر برکت است. کمی جعفری و گیشنیز با چند برگ تربچه چیدم. با سرعت زیاد آنها را درون آبکش گذاشتم و شستم. سراغ سیب زمینی و پیاز رفتم. سه دانه سیب زمینی و یک پیاز کوچک رنده کردم. ادویه های لازم و تخم مرغ را اضافه و روغن را داخل ماهیتابه داغ شده ریختم. کوکوهارا با دست گردو زیبا و یک دست مهمان ماهیتابه نمودم. از کارم خنده‌ام گرفته بود. سرعت نور گرفته بودم. هیچ اجباری در بیرون رفتنم نبود. خودم عاشق این هستم که برای دینم تبلیغ بروم. حس خوبی بدست می‌آورم وقتی دخترها سوال می‌کنند و می‌توانم کمکشان کنم. اصلا لبخند امام زمان را حس می‌کنم. اینطور خیالم راحت است نان و نمکی را که سر سفره امام زمان خورده‌ام کمی جبران می‌شود. در این حین که کوکوها سرخ می‌شد هسته چندتا خرما را در آوردم با گردو درون خرد کن ریختم. چند دور که چرخید و به خرد هم رفتند، با دست گردشان کردم و داخل ظرف گذاشتم. اذان تمام شده بود. خداروشکر به لطف خدا افطار آماده و آقای خانه مشغول نماز بود. نماز مغربم را خواندم. سفره را پهن کردم و وسیله‌ها را مرتب چیدم. از خودم راضی بودم که هم به کاربیرونم رسیدم و هم به خانواده‌ام. لبخندی به آقای خانه زدم و قبول باشدی  گفتم. در دلم به امام زمانم گفتم آقای مهربانم از شما هم قبول باشد. با یک توپک خرمایی روزه‌ام را باز کردم.

سمیه اسماعیل زاده

بانوی من چه خوب سرنوشتی را خدا برایت رقم زد. همنشینی با پیامبر و دوش به دوش او بودن کم از بهشت و زیبای‌هایش ندارد. سختی‌های دنیا را به جان خریدید برای دین و رسولتان. روزها بود که تنها همدم تنهایی‌هایتان نوزاد درون رحمتان بود. چه خوب با خدا معامله کردید. دنیا و زرق و برقش را بخشیدید و آخرت را برای خود خریدید. ثروتمندترین زن جهان که می‌توانست در ناز نعمت باشد؛ بخاطر خدایش به جایی رسیده بود که سه سال کنار فرزند کوچکش شب‌ها با دانه خرمایی را روز می‌کرد. اما کنار رسولش ماند. همه را داد و بهترین‌ها را انتخاب کرد‌. بهترین خدا، بهترین رسول ، بهترین فرزند را. 

مانند این بود بگوید خدای‌ من، ثروتم و تمام مردم یک طرف، خودت و رسولت یک طرف و چه زیبا انتخابی کردید. خداوند گوهر انسانیت و از خود گذشتگی و ایمان را در شما دید که اینگونه خریدارتان شد. شما مادر دختری شدید که مادر تمام جهان شد.

سمیه اسماعیل زاده